όθροον

ὄθροον (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὁμόφωνον, σύμφωνον».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀ-* (Ι) + -θροος (< θρέομαι «ξεφωνίζω»), πρβλ. ετερό-θροος].